Ervaringsverhaal van de 65-jarige
Leo van de Linden
(bron: Nieuwsbrief feb 2021, CI-team Zuid-Oost Nederland)
Eind januari 2020 Leo van de Linden zijn CI in het Maastrichts Universitair Medisch Centrum (MUMC+).
“Het was een bewuste keuze om te wachten met het CI totdat ik niet meer werkte. Goed voorbereid op alles, want daar was veel tijd aan besteed vanuit het ziekenhuis. Mijn echtgenote Toos zou mijn oefenmaatje worden. Ook had ik mij verbonden aan wetenschappelijk onderzoek, de Elephant studie, waarvoor mijn medewerking was gevraagd.
Mijn voorkeur ging uit naar een CI die ik zou kunnen combineren met een hoortoestel. Ik kwam in aanmerking om deel te nemen aan dit onderzoek en wilde meedoen omdat ik nu tijd had en als het voor anderen en mezelf nog een verbetering zou brengen, vond ik het de moeite waard.
Na een geslaagde operatie en een spoedig herstel mochten we eind februari voor de eerste aansluiting en instelling van mijn CI bij Joke, de audioloog, komen. Wat een ervaring: alles klonk vreemd als gepiep, gezoef en gebrom. Daarna thuis het CI gaan dragen en echt gaan ervaren. Het allereerste geluid wat ik hoorde was dat wij een tikkende klok in de huiskamer hadden! De week daarna begonnen ook de testen bij Lars voor het onderzoek waaraan ik deelnam en de hoortrainingen bij Xandra.
Wat toen ook meteen begon was ons dagelijkse huiswerk voor de komende vier maanden, wat door de corona er zes werden, omdat we twee maanden niet naar de revalidatie afspraken in het MUMC+ konden komen.
We hadden afgesproken om thuis elke dag op hetzelfde tijdstip te gaan oefenen. Lukte dat niet, werd meteen een andere tijd ingepland. We zijn begonnen met een half uur oefenen per dag, maar dit was teveel van het goede, te vermoeiend. Op advies zijn we overgegaan naar 2x per dag 15 minuten oefenen. Echt consequent, elke dag!
Keurig volgens afspraak werden we tijdens de lockdown periode, regelmatig gebeld door Xandra en konden we onze ervaringen kwijt en kregen we weer nieuw huiswerk toegezonden per mail met tips. Dit werkte stimulerend en motiverend. De moeilijkheidsgraad werd hoger en de oefeningen steeds gevarieerder. Ook kreeg ik digitale oefeningen aangereikt. Ik liep daar zelf in het begin niet zo warm voor, maar door het duwtje in de rug van mijn oefenmaatje, ben ik het toch gaan doen en ervaarde het ook als afwisselend. De laatste weken moesten we per telefoon oefenen. Ik in de kamer en Toos in de keuken. Lachwekkend soms maar het werkte wel. Oefening baart kunst!
Alle andere vragen liepen via de mail met Joke en Lars. Eind mei mochten we weer naar het MUMC+ komen en gingen we “de achterstand” inhalen qua instellingen van het CI en testen. Daarnaast herstartten we ook weer de hoortrainingen en we kwamen tot de conclusie dat, ondanks de begeleiding op afstand, er goede merkbare vooruitgang was geboekt.
De testen waren soms saai maar dat lag niet aan de onderzoekers! En beloofd is beloofd. We hebben de revalidatieperiode ervaren als een heel bijzonder traject. Het samen oefenen gaf verbinding en door er ook humor in te gooien, is er ook heel wat afgelachen gelukkig. Maar vooral het bereikte resultaat is fantastisch. Ik hoor weer veel, heel veel. Horen doe ik weer, nu nog luisteren zegt mijn vrouw…… hihi.”
