Ervaringsverhaal Henk Wieman: "Een
pianist zit achter zijn vleugel"
Ervaringsverhaal henk Nieman
(bron: Nieuwsbrief OPCI, 27 mei 2019)
Ik ben Henk Wieman , 66 jaar. Mijn beroep is componist en pianist en sinds kort ben ik drager van een CI. Deze combinatie zal bij u waarschijnlijk veel vragen oproepen.
Piano-opleiding aan conservatoria
Eind jaren 70, begin jaren 80 heb ik zowel de klassieke als de lichte muziekopleiding piano afgerond aan de conservatoria in Utrecht en Hilversum. Na een jaar met Jasperina de Jong te hebben gewerkt, ben ik in het muziekonderwijs gestapt, aan de conservatoria van Utrecht en Hilversum. Destijds componeerde ik pianostukken met begeleiding van synthesizer. Daarna kwamen pianocomposities met arrangementen voor een strijkkwartet en later een strijkorkest. In de afgelopen vijftien jaar resulteerde dit componeren in zes cd’s. Eind 2016 is mijn nieuwste solo piano-cd uitgekomen met de titel Avanti. Deze titel (Avanti betekent: Vooruit) heeft zeker in relatie tot mijn CI een bijzondere lading.
Steeds slechter horen
Ongeveer twintig jaar geleden merkte ik dat mijn gehoor achteruit ging. Allereerst het verlies van de hoge tonen. In eerste instantie heeft dat voor het muziek maken en luisteren nog niet veel consequenties. Maar naarmate de tijd vorderde nam het verlies toe. U zult begrijpen dat dit voor een musicus dramatisch is. Ik kon en wilde eigenlijk ook echt niets anders dan piano spelen. Musicus zijn is voor mij meer dan een ‘baan’. Het is de beste manier om mij te uiten. In de muziekwereld is er een taboe op slecht horen, wat natuurlijk niet verwonderlijk is. Overigens is het zo dat bij ongeveer 70% van de musici gehoorproblemen zijn, maar daar wordt weinig over gesproken. Mijn gehoorproblemen hebben me er niet van weerhouden om toch te componeren en te spelen. Er speelt zich bij het componeren veel in het hoofd af. Bovendien ben ik natuurlijk niet de eerste componist met hele slechte oren. Veel beroemdere en betere componisten gingen mij voor: Beethoven, Fauré, en meer van deze tijd: Phil Collins.
CI
Ten einde raad kwam ik bij Prof. Robert Stokroos in Maastricht terecht. Al heel snel bracht hij een CI ter sprake. Achteraf gezien heb ik er te lang over gedaan om voor een CI te kiezen. Het was voor mij echt een groot dilemma. Uiteraard merkte ik wel dat verbaal communiceren heel slecht ging en dat ik mij daardoor steeds meer isoleerde. Toch realiseerde ik me dat pas echt goed toen mijn kleinzoon voor het eerst “Opa” riep en ik dat totaal niet meekreeg. Kort daarna heb ik besloten om het CI traject in te gaan en het resultaat voor verbale communicatie is voor mij fantastisch! Ik heb veel moeten oefenen in het revalidatietraject, maar na een aantal maanden was het zelfs weer mogelijk om een gesprek te voeren in de auto. Dat dit mogelijk was, was erg lang geleden. Ik voel me een completer mens, kan weer veel beter deelnemen aan het sociale leven, hoor van alles en leer nog elke dag nieuwe geluiden te duiden. Het zal nooit worden als waarmee ik ben geboren, maar het is voldoende om me verbaal ‘redelijk normaal’ te kunnen redden. Het CI maakt me er nu van bewust dat ik daarvoor heel slechthorend was.
Muziek met CI
Voor het muziek maken en luisteren zou er echter veel verbeterd kunnen worden. Het CI draag ik nu zoveel mogelijk, ook bij het pianospelen om mijn hersenen zoveel mogelijk te laten wennen en mijn auditieve geheugen weer aan te spreken. Mijn linkeroor heeft nog een beetje restgehoor, waardoor ik nog enigszins een akoestische ervaring heb bij het pianospelen. In dat oor heb ik bij het muziek maken een gehoorapparaat dat hoge tonen omzet
